زرد - قرمز - باران

سلام به گرمی باران .

وقتی از پنجره به بیرون باران زده و ترک خورده می نگرم احساس بودن می کنم . وقتی باران می بارد گویی کسی از دور دست ها با صدایی آشنا بلند فریاد می زند که باش زیرا تو حس بودن  منی . . . ! آری باران می بارد و من از پشت پنجره به آن نگاه می کنم ولی چه سود که تو خوابی و نمی دانی که شب ها نخوابیدن چه عذابی دارد و نمی دانی که عاشقی چه حس غریبیست ! تمام بیرون خیس از آب شده است و تمام خیابان پر از پاکی شده است .  دوست دارم ساعات طولانی عمرم را در زیر باران در کوچه باغ های خشک خاطراتم روی برگ درختان چنار قدم بزنم و نوای خش خش برگان تنهای خزانی را با تمام حسم لمس کنم و بگویم دوستت دارم . 

ای کاش همپای قطره های باران به زمین نمی خوردیم و ای کاش به سوی سوراخ های آسفالت های کهنه سرازیر نمی شدیم و ای کاش فردا صبح که از خواب بیدار می شدیم باز روی علف های هرز باغچه ی تنهایی به سوی خاک شرابه نمی کردیم و ای کاش واژه ی کاش نبود که وقتی فردا چشمانم را گشودم به فکر قلب شکسته ی دیروزم ، روزم را شب نکنم . . . !

ولی چه سود فردا می آید با همان دغدغه ها ، فردا می آید بی باران ، فردا می آید بی پنجره ، فردا می آید با تکرار و فردا می آید مثل همیشه .

در روزگار ما باد حرف اول را می زند نه باران ، باد است که احساساتمان را می برد به سیاهی ، به پوچی ، به یک راه بی راه .

آری باد است که تکانمان می دهد ، باد است که خیسمان می کند نه باران !

و این است مشغله ی هر روزمان با زندگی . . . 

فردا را چه کنیم ، فردا در راه است هم شکل گذر دیروز .