27 مرداد

چهار سالی می شه که دیگه خنده های بلند خواهر کوچیکه تو خونه نپیچیده و چهار سالی میشه که مامان قرص اعصاب می خوره و شبها همش کابوس می بینه و تا صبح یه خواب راحت نداره . . . !

چهار سالی می شه که خانوادمون غمگین تر و پژمرده تر شده و چهار سالی می شه که من اشکامو قایم می کنم تا مامانو آبجی کوچیکه نبینن و غصه نخورن ( آخه بهش قول داده بودم ) آخه مثلاً تکیه گاهشون شدم نمی دونن که منم پایه هام خیلی شل شده و سریدم ، ولی جلوی اونا چیزی نشون نمی دم ولی مامان می دونه دارم رل بازی می کنم .

چهار سالی می شه که ریزش موهام شروع شده و تا دست می زنم حداقل 30 - 40 تا مو رو انگشتام می مونه . . . 

نگاه های مامان خیلی پیر شده و موهاش به زور رنگه که سفیداش معلوم نیست و اِلا همش سفید شده و دستو پاهاش هم خیلی درد می کنه ، بنده خدا هی دکتر عوض می کنه . مامان پیش همه جور دکتر میره از گوش پزشک و چشم پزشک و دندون پزشک گرفته تا دکتر ارتوپد و قلب و عروق و اعصاب ! سنی هم نداره بنده خدا ولی زود پیر شد و شکسته !

آبجی کوچیکه هم خیلی تنها شده و حساس از تو نگاهاش می تونم بفهمم چشاش با هام حرف میزنه آخه اونم اردیبهشتیه . . . 

احساس می کنم بهشون خیانت کردم ، احساس می کنم خیلی مدیونم بهشون . 

چشمام می سوزن از بس تو تنهایی و تاریکی اشک ریختن . . . 

آره پنجشنبه ها احساسم گرفته ست و خیلی دلم تنگ شده براش اونم چهار سالی میشه . . . !