خدا لحظه ی بودن ما در خواب است . . .

به نام خدا

سکوت سرتاسر پنجره ها را فرا گرفته و غم از کوچه پس کوچه ها عبور می کند . امید رو به تباهی رفته و دیدن احساس ندیدن می کند . کلام در بغض صدایم خفه شده و پندارم با پوچی محض مانوس شده .

خداوندا ترتیبی ده تا افکار گره خورده ام به بن بست تباهی نخورد و مسیر با تو بودن را به بی راهه و کژی نفروشم . از زندگی شکوه دارم ولی هیچ کاری نمیتوانم بکنم ، گندآب های شهر را نمیتوانم پاک کنم ، شلوغیه بی معنایِ شهر را نمیتوانم آرامش دهم ، خرابی ها را نمیتوانم آباد کنم با دستان خالی و بازوان خسته !

بی تابم و خسته ولی در هبوط ناامیدی هم امید به تو دارم و دستانم به سوی تو بالا می آیند ، زیرا فقط به تو ایمان دارم .