نامه به خدا

به نام خدا

خداوندا دستهایم خسته و بی کسند ، خاطرم پریشان و دل آزرده ام از

 غم و اندوه روزگار . خدایا آنقدر تنهایم که بهترین مونس من خلوت

  نام دارد و تنهایی لباس تنم شده است .

 خدایا دستهایم را به نشان التماس به سویت دراز می کنم تا با صدایی

 بلند ورسا به آسمان بگویم : من با تو می توانم و با عشقی آویخته به بغض سر

 بالا آورم تا امید به خواستن در چشمهایم نقش ببندد .

 کاش می شد دید و نگریست کاش می شد رفت و نبود آری پروردگارا

 بودنم نیست گم شده ام در بی کسی ، در تلاطم نباید های اینجا ای

 دوست راهگشا تویی صاحب تویی دلدار تویی آری تنها تویی . 

 خدایا در این روزگار غریب نفس کشیدن سخت است نبودن بهتر از

 بودن است لیک به ناچار در اینجا محکوم به زیستنیم و باید راه را 

 رفت و نایستاد و باید مرد و لب به سخن باز نکرد .

 پس خدایا قدرتی ده تا راه را به نیک به پایان برسانیم و در راه کارها

 را به ابرها بدوزیم تا هرگاه خطا کردیم به حالمان بگریند و ما را از

 بدی ها پاک و منزه کنند و خوبی هاییمان را به هرجا که رفتند با خود

 ببرند بی منت .

          پس به امیدآنروز . . .